Kostas Varnalis

 

Η Μαγδαληνή

Μεσ᾿ σε παλάτια, που σα σπήλια αντήχαν απ᾿ τις μουσικὲς
κι᾿ αστράβαν απ᾿ τα μέταλλα και τα δεμένα φωτα,
στα μάγουλά μου, που κανείς δεν τά είδεν ήλιος, οι μοσκές
γλίστρααν με λάγγεμα πολύ καί τα δάγκωναν σαν οχιὲς
στήν κρουσταλλένια μου φωνή θαμπή εγλιστρούσε νότα.

Στην τεσσεροβασίλεφτη Γιουδαία εγώ ῾μουν η Πηγή:
του κόρφου μου τ᾿ σμάραντα καὶ μοσκοβόλσ κίτρα.
Ωσάν τη φλόγα του κορμιού μου άλλη δε γνώρισεν η Γή,
σαν της αγκάλης μου μεστή καμιά δεν υπήρχε σιγή.
Ο έρωτάς μου νίκαγε τη Ρώμη τη νικήτρα. . .

Σκοτάδια ήτανε μέσα μου, ξέρα μεγάλη κι᾿ αμμουδιά
και στα γλυκά τὰ χείλια μου πικρά πολύ τα γέλια.
Και μου τινάζαν άξαφνα τ᾿ αγνώστου φόβοι την καρδιά

και μου κοβόταν η αναπνιά μέσ᾿ σε φορέματα φαρδιά-
απ᾿ του θριάμβου την κορφή μακριά ῾βλεπα συντέλεια.

Δεν ήταν άξαφνη αστραψιά. Τούτο συνέβη αργά, σιγά. . .
Ωραίος δεν ήσουν, τίποτα δεν είχες πάνω σου άξο!
Κοίταγες χάμου τα χαλίκια, ως μίλαγες σιγά κι᾿ αργά.
Την τρίτη ή τέταρτη φοράν αρχισε ο νούς μου να ριγά,
κι᾿ ως σήκωσες τα μάτια σου, δε βάσταα να κοιτάξω.

Κι᾿ ένιωσα ορμή ασυγκράτητη στα πόδια σου να κυλιστῶ.
Είδα να σειέται μέσα μου ψυχὴ παρθένα ως τώρα.
Την ευτυχία τη γνώρισα στο δόσιμο χωρὶς μιστό,
τη λευτεριά-στο σκλάβωμα σε κάποιο ιδανικὸ σωστό
καὶ την υπέρτατ᾿ ηδονή στον πόνον,-άξια γνώρα.

Και στοὺς φτωχοὺς μοιράζοντας τα υπάρχοντά μου (ασημικά,
διαμαντικά, μεταξωτά, μπαξέδες καὶ παλάτια)
τα βήματά σου ακλούθησα, που κι᾿ αν τα σβηούσε ταχτικά
στον άμμ᾿ ο αγέρας του βραδιού, σα φώτα μένανε γλυκά
για πάντα σ᾿ άμμο καὶ ψυχή και σ᾿ ακοὲς και μάτια.

Πράματα νέα δὲν έλεγες κι᾿ ούτε, με λόγια νέα, παλιά.
Απὸ πολλοὺς κι᾿ από καιρούς όλα ήταν ειπωμένα.
Μα ῾χες τη δύναμη ν᾿ ακούς των ουρανών τη σιγαλιὰ
κι᾿ όλα για σένα (κι᾿ άψυχα κι᾿ άνθρωποι) διάφανα γιαλιά
καὶ διάφαν᾿ η καρδιά του Θεού για σένα – και για μένα!

Κανεὶς (καὶ πλήθη καὶ σοφοί καὶ μαθητάδες και γονιοί)
δεν ξάνοιγε το σπαραγμὸ στα θάματά σου πίσω.
Κι᾿ αν πρόσμενες τὸ λυτρωμό σου ἀπὸ την άδικη θανή,
εγὼ μονάχα το ῾νιωσα, που ήμουνα λάσπη καὶ κοινή,
πόσο, Χριστέ ῾σουν άνθρωπος! Κι᾿ εγὼ θα σ᾿ αναστήσω!